"Αρκοντής. Ο Φιλάνθρωπος και Ελεήμονας της Λεμεσού!"Του Χρήστου Ιακώβου

Ένας άνθρωπος , ο οποίος άφησε έντονη τη σφραγίδα του στη συλλογική μνήμη της Λεμεσού, ήταν ο Αρκοντής.

Την Τετάρτη 3 Ιουλίου έγινε παρουσίαση του νέου βιβλίο του συγγραφέα Αδάμου Κόμπου, «Αρκοντής. Ο Φιλάνθρωπος και Ελεήμονας της Λεμεσού», το οποίο αποτελεί μία περιεκτική βιογραφική αναφορά στη ζωή του ανθρώπου, που μέσα από τη φτώχια και τη γραφικότητά του έγραψε τη δική του ιστορία στη Λεμεσό, για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται άγνωστες πτυχές για την έντονη και τραγική ιστορία του πιο γνωστού γραφικού τύπου της Λεμεσού.
Η αφήγηση αρχίζει από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στο χωριό Επισκοπή και την εγκατάλειψη από τον πλούσιο πατέρα του, μέχρι και την εγκατάσταση με την παραδουλεύτρα μάνα του στη Λεμεσό. Εξηγεί πώς εξελίχθηκε στην πιο γνωστή ρακένδυτη φιγούρα της πόλης και πώς έγινε πόλος έλξης για τα πειράγματα των Λεμεσιανών.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αναφορές στους ομηρικούς καβγάδες με τον Τούρκο αντίζηλό του, Κιαζίμη.

Νόθο παιδί ενός από τους πιο πλουσίους άνδρες της πόλης. Υπήρξε καρπός μίας παράνομης σχέσης αλλά ο πλούσιος πατέρας του, αφού πρώτα έδιωξε, στη συνέχεια εγκατέλειψε τη φτωχή εργάτρια μάνα του Αρκοντή για να μην αποκαλυφθεί το σκάνδαλο. Βεβαίως ουδέποτε αναγνώρισε τον Αρκοντή ως νόμιμο τέκνο του.

Σημαντική συνεισφορά του βιβλίου στις άγνωστες πτυχές για τα σπάνιά του χαρίσματα, όπως η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη και η αγάπη του για τα φτωχά παιδιά. Μπορεί πολλοί να τον γνώριζαν ως τον πελλο-Αρκοντή, τον ρακένδυτο, τον ανάπηρο σωματικά και τον βωμολόχο γυρολόγο, ο οποίος ανταγωνιζόταν μονίμως με τον Τουρκοκύπριο ρακένδυτο επαίτη Κιαζίμη, όσοι όμως τον γνώρισαν σε βάθος έμαθαν και τα σπάνιά του χαρίσματα.

Υπήρξε ένα παράδειγμα προς μίμηση για τη φιλανθρωπία, την ελεημοσύνη και τη συμπαράστασή του στους φτωχούς ομοίους του επαίτες, αλλ’ ιδιαιτέρως στα φτωχά παιδιά και σ’ άλλους φτωχούς και αναπήρους συνανθρώπους του στη Λεμεσό. Ήταν γνώστης της κατάστασης που υπήρχε στις φτωχογειτονιές με τα παραμελημένα μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο, εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους, που έτρεχαν για ένα ανεπαρκές μεροκάματο.
Αποκορύφωμα αυτής του της ευαισθησίας είναι όταν έπεισε τον δήμαρχο Λεμεσού Πλουτή Σέρβα να επισκεφθούν τις φτωχογειτονιές της ενορίας του Αγίου Νικολάου για να δει ο ίδιος ο δήμαρχος ιδίοις όμμασι την αθλία κατάσταση στην οποία ζούσαν τα παιδιά της συγκεκριμένης ενορίας. Κάθε Κυριακή πρωί συνήθιζε να πηγαίνει έξω από τις εκκλησίες για να ζητιανεύει και ταυτόχρονα για να ακούει τη λειτουργία, την οποία σε μεγάλο βαθμό γνώριζε απ’ έξω. Σε ερώτηση κάποιων που τον άκουγαν να ψάλει, γιατί δεν μπαίνει στην εκκλησία, τους έλεγε «δεν μου επιτρέπουν οι επίτροποι γιατί είμαι ανυπόλυτος».

Οι μαρτυρίες για τον τραγικό του θάνατο μια βροχερή νύκτα του 1970 σίγουρα προκαλούν θλίψη. Ο Αρκοντής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία περίπου 63 ετών αφού κτυπήθηκε από αυτοκίνητο μια βροχερή βραδιά, στις 14 Νοεμβρίου του 1970 στην οδό Αγίας Ζώνης λίγο πιο βόρεια από τον κινηματογράφο ΑΡΙΕΛ, ενώ κατευθύνετο στη φτωχική του καλύβα στη Μέσα Γειτονιά.

Εν κατακλείδι, το ευανάγνωστο βιβλίο του Αδάμου Κόμπου αποτελεί ένα αργοπορημένο μνημόσυνο των Λεμεσιανών για έναν άνθρωπο που πείραζαν και ταυτόχρονα αγαπούσαν.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο, μπορεί εύκολα να καταλάβει γιατί η μνήμη του παραμένει ακόμη και σήμερα ζωντανή στη Λεμεσό.